Falih Rıfkı Atay

1894 yılında İstanbul’da dünyaya gelen Falih Rıfkı Atay, Mercan İdadisi’ni ve Edebi­yat Fakültesi’ni bitirdikten sonra Tanin gazetesinde çalışarak yazı hayatına atıldı. Bir ara Dahiliye Vekâleti kaleminde çalı­şan ve şöhretli Cemal Paşa’nın yaveri olarak Filistin’de askerliğini yapan Atay, terhis olunca Akşam gazetesinde milli mücadeleye karşı olanları yeren yazılar yazdı.

Zamanın askeri mahkemesi olan Divan-ı Harb’e veril­di. İnönü zaferinden sonra kurtuldu. 1922 yı­lından sonra Bolu ve Ankara milletvekilliği­ ne seçildi. Aynı zamanda da Hakimiyet-i Milli gazetesinin başyazarlığı görevini sür­düren Atay, Atatürk’ün de büyük itimadını kazandı.

İlk yazısı Servetifünun’da çıkan Atay, Şehbal, Şair, Nedim ve Yeni Mecmua’da hafta konuşmaları yazdı. Daha sonra da sü­rekli olarak çeşitli gazetelerde fıkralar yazan Atay, 1952 yılında Dünya gazetesinin sahip ve başyazarı oldu. Yazılarında Türkçeyi iyi kullanan, hayat görüşü bakımından da Atatürkçü olan Falih Rıfkı’nın yayınlanmış pek çok yapıtı var. Bunlardan en önemlileri ise şunlar:

(Ateş ve Güneş, Suriye ve Filistin Hatıraları, 1918), (Faşist Roma, Kemalist Tiran ve Kaybolmuş Makedonya, gezi notları, 1930), (Deniz Aşırı, Brezilya yolculuğu notları, 1931-1938), (Yeni Rusya, gezi notları, 1931), (Zeytinyağı, 1932), (Eski Saat, Fıkralar, 1933), (Bizim Ak­deniz, gezi notları, 1934), (Atatürk’ün Bana Anlattıkları, 1955), (Çankaya, iki cilt, hatıra­lar, 1961), (Atatürkçülük Nedir?, 1966)

Falih Rıfkı Atay, 1971’de İstanbul’da öldü