Atatürk ve Güreş

Güreş, insanı meydana getiren üç unsuru (beden, ruh ve karekter) birlikte geliştirebilen araçtır. Bu nedenle bu gerçeği millet olarak benimse­yen Türk sultanları ve kumandanları güreş sporunu teşvik etmişlerdir. Türk kumandanlarından Atatürk de bu gerçeği anlamış olanlardan birisi­dir. Bir asker olarak ömrünün büyük bir kısmının tropik bölge dahil, çe­şitli iklim şartları altında beden faaliyetlerine vermiştir. Aktif beden faali­yetlerinden ayrıldığı dönemde de güreş sporunu teşvik ederek, öğüt vere­rek ve mükâfatlandırarak geçirmiştir. Atatürk’ün güreşle ilgili görüşlerini, hatıralarını ve cihan şampiyonlarımızı teşvik eden vecizelerinin bir araya getirilmesi, geleceğin güreşçilerini teşvik etme ve devlet kademesindeki yet­kili büyüklerimizin güreş sporuna yakınen alâka duymaları açısından bizi bu konuda bir araştırmaya sevk etmiştir. Güreşi ata sporu saymamızın bir nedeni de, atalarımızın bu sporu sevmeleri ve yapmaları değil midir? Türk milletinin en büyük hasletlerinden birisi, ananelerine bağlı oluşu ve millî hislerinin kuvvetli oluşudur. Atatürk’ün güreşçilerimize gösterdiği iç­ten yakınlık, maddî ve manevî destekle, 1931 yılından başlamak üzere dünyada yenilmez bir Türk güreş takımının nüvesi kurulmuş ve temeli atılmıştır. Ancak, 1961 yılında sembol sporcumuz Yaşar Doğu’nun vefatın­dan sonra, pehlivan tekkelerindeki felsefe yaşayamadığından ve Türk güreşi karizmatik şahsiyetli bir lidere devamlı sahip olamadığından, güre­şimiz sosyal değişmelerle beraber gittikçe artan başarısızlıklarla günümüze kadar gelmiştir.