Atatürk’ün Gizli Gözyaşları

Atatürk’ün ölümünden 52 yıl sonra O’nu tanıyan ünlülerle konuşan Selma Selçuker’in imzasıyla, 10 Kasım 1990’da Cumhuriyet Gazetesi’de yayımlanan ‘Atatürk’ün gözyaşları’ başlıklı röportaj

 Refet Angın

”O da bir hassas insandı ve elbette o da ağlardı… Profesör Pitart konferansını bitirip kürsüden inince, Atatürk yerinden he­yecanla kalktı, kürsüye geldi, ünlü konuşmasını yaptı ve dedi ki:

‘Türkler, Orta Asya’dan çıkıp dünyaya yayılmış ve her yere mede­niyet götürmüşlerdir. Profesör Pitart, biraz önce size, bu olayı bütün delilleriyle ortaya koymuş bulunuyor. Türkler, dünyanın medeniyet hocasıdır.’

Bu sözleri, boğazı düğümlenerek bitirdi. Evet, Atatürk ağlıyordu, gözyaşları birer inci tanesi gibi iniyor­du o güzelim gözlerinden. Kürsüden, ‘Ne Mutlu Türküm Diyene’ sözleriyle inerken, heyecanı doruk noktasına çıkmıştı…”

Bu eşsiz anıların sahibesi, yetmişin üzerindeki yaşına rağmen, hâlâ tarih öğretmeni tayin edildiği günlerin gençliğini, inancını ve azmini taşıyan Sayın Refet Angın Hanımefendi idi. Masasındaki telefonun sesi hiç dinmiyor, her arayana sıcak ve dinamik sesi ile cevap yetiştiriyor, odasına sokaktan dolan araba ve klakson sesleri arasında benim sorularıma da karşılık veriyor­du. Cağaloğlu’ndaki Milli Eğitim Müdürlüğü binasının üst ka­tındaki, bakanlık danışmanlığı odasında konuşuyorduk:

– Evet, Atatürk’le beraber olmaktan, onun tarihi konuş­malarına tanık olmaktan son derece mutlu ve gururluyum. Bu gururu ömür boyu taşıdım, ru­hen de genç kalışımı ve dinçli­ğimi Atatürk ilkelerine sahip çı­kışıma borçluyum. Bu ilkelerin her yerde savunucusu olmaktan daha büyük zevk olabilir mi?

– Nasıl oldu, o büyük insan­la ilk tanışmanız?

– Efendim, ben ilkokulun beşinci sınıfın­ daydım. Gelibolu’ya geldiler. O zaman Gelibolu’da, ilkokuldan başka hiçbir şey yok. Babam da emniyet amiri orada, ben, tüm çocuklar adına, kendilerini kar­şılamak ve çiçek vermekle gö­revlendirildim. Heyecandan, ge­ce uyumadan sabahı ettim. Şeh­rin büyükleriyle birlikte kıyıda yerimi aldım. O zaman gemiler Gelibolu’ya yanaşamıyor, uzak­ta duruyor. Motorla iskeleye gelinebiliyor.

– Yılı hatırlıyorsunuz tabii…

– Tabii, 1927. İskeleye çıktılar, heyecan­la koştum, çiçeği vermek için, fakat ayağım kaydı yere düştüm, elimin üstüne düştüm, sıyrıldı.Hemen ilgilendi, elimden tuttu kaldırdı. Yüzümden öptü. Ba­kın, ilgilenin diye etrafı telaşlan­dırdı. benim, o büyük insana kavuşmaktan dolayı acımı duyacak halim mi var… Benim bu halim, onu o kadar duygulandırdı ki çocukları çok seven o büyük insanın gözlerinin nemlendiğini, sonradan büyüklerimden işittim…

– Çocuk sevgisi, doğa sevgisi, hayvan sevgisi… Bütün bunlar, gerçek insan sevgisine çıkan yollar değil midir?

– Elbette, ve çocuğun geleceği nasıl olacak­tır. Atatürk, her yerde bunun üzerinde durmuştur. O gün de ba­na sordu, ne olmak istersin? Muallim olmak isterim dedim… Yü­zünde mutlu bir ifade belirdi. Fazla konuşmadık, ayrıldı, resmi ziyaretlerini yaptı tabii. Aradan yıllar geçti. Ben, Edirne Kız öğ­retmen Okulu’nun parasız yatılı imtihanlarını kazanarak gittim, öğretmen olmak için. Yine son sınıftayım, yıl 1932. Büyük Ata­türk… Böyle diyoruz onu öyle anmayı sevdiğimiz için, o zaman daha Atatürk soyadını almamıştı, Gazi Mustafa Kemal olarak Edirne’ye geldi. Okulda, yine beni görevlendirdiler. Yine elimde çiçeklerim, arkadaşlarımın önünde ben çıktım.

Cevad Memduh Altar

– Hayatımda özlemim duydu­ğum insanların başında Atatürk gelirdi. Ben, Batı’dan döndüğüm zaman 24 yaşındaydım. O günlerde ona yanaşmak ne mümkün. Fakat bir gün müdü­rümüz Zeki Üngör Bey beni çağırdı. Cevad dedi bana, Çankaya’dan Atatürk sizleri görmek istiyor, deyince ben heyecanımdan bayılıyordum. O gece sabaha kadar uyuyamadım. Kerpiç bir evde, bir bekâr odasında yaşıyorum. Bir iki gün geçti, gidiyorsun dediler, üstü açık bir araba geldi. Beni aldılar. Köşke çıktık. Bir oda yaverler bilardo oynuyorlar. Buyrun oturun dediler. Yarım saat kadar geçti. Sen misin bakalım, çocuk gel dedi. Oturdu, beni de oturttu. Önüne bir kahvaltı masası getirdiler. Zeytin, peynir, reçel filan. Karnın aç mı dedi. Teşekkür ederim paşam dedim. Sordu uzun uzun Almanya’da kimlerden neler öğrendiğimi. Meğer bu öğrenmek istedikleri bir kültür reformuna başlan­gıç hareketiymiş.

– Peki Sayın Altar, şu anda tam sırası. Biliyorsunuz Atatürk, sanata ve sanatçılara çok değer verirdi. Hatta, her şey olursunuz, ama sanatçı olamazsınız diye bir sözü vardır. Sözün tamamında şunlar da vardı ga­liba, vekil, başvekil, hatta cumhur reisi olabilirsiniz de sanatçı olamazsınız gibi. Atatürk’ün hiç ağladığına veya gözünün yaşar­dığına şahit (tanık) oldunuz mu?

– Efendim, o kadar zarif, o ka­dar ince adamdı ki. O ne ağla­dığını göstermiştir ne de herhan­gi bir şeyden hoşlandığı zaman kahkaha atmıştır. Sadece tebes­süm etmiştir. Gülüşü nasıl, dudaklarının kenarında kalmışsa gözyaşı da bir nemlenmeden öteye gitmiş değildir. Ondan ne kahkahalarla gülme beklenebilirdi ne de hıç­kırıklarla ağlama. Ama size ba­na nakledenden nakledeceğim bir hikâye anlatayım. Ne tür bir hadise karşısında gözleri bula­nıverdi. Yaşlan düşmedi, ama bulanıverdi. Bunu bana Meh­met Ali Bey anlattı. Dil Kuru­mu üyelerinden. Göz doktoru, ama dil uğru­na doktorluğunu bırakmış, Gi­ritli, ama Atatürk’ün devamlı maiyetinde. Biz bu aileyi yakın­dan tanırız, annem, babam, çok yakını bu ailenin. Mehmet Ali Ağakaya, İstiklal Savaşı sırasında, büyük taarruz­dan birkaç gün evvel Kırşehir’e gidiyor. Orada bir grup oluştur­maya çalışıyor. Gazi ile beraberce Kırşehir’i gezerken, pazar ye­rinden geçmeleri gerekiyor. Ortada bir sessizlik, Gazi geliyor di­ye. Herkes malını getirmiş satmaya çalışıyor. Kadınlar var, satı­cılar. Birisinin önünde duruyor. Ninem sen nerelisin diyor, Sivaslıyım diyor faraza. Peki senin efendin nerede? Paşam o, canını va­tana verdi diyor. Çanakkale’de şehit ettik. İşte o zaman gözleri buğulanıyor. Başını başka yöne çeviriyor, boğazı düğümleniyor. Orada bir başka kadın gözüne ilişiyor. İncik boncuk, yüzük satan. Oradan yüzükler alıyor. Gidiyor, o ninenin parmağına ta­kıyor. Yine gözleri nemli, hadi çocuklar, gidelim diyor ve derin bir düşünce içinde yürüyor. Ve harbi çok iyi bilen Atatürk, bir harbin yuvaları nasıl yıktığını ve harbin zararlarını her fırsatta yakınlarına anlatıyor.

Benim de gözlerim yaşarıyor, büyük sanatçı Cevad Memduh Altar’ın da. Acımızı içimize gömüyor ve vedalaşıyoruz.

Vasfi Rıza Zobu

– ”…Hayır kahkaha ile gülmez. Öyle hüngür hüngür de ağla­mazdı… Ama, gözyaşını gördüm… Bir defacık…”

Türk tiyatrosunun en büyük­lerinden biri ve rahmetli Muh­sin Ertuğrul’un kader arkadaşı, tiyatromuzun uzun hikâyesinde, beraber gülüp beraber ağlayanı, “Uzun Hikâyenin Sonu” kitabı ile Türk tiyatrosuna ışık tutan, birçok bilinmeyenin üstüne en doğrularla gidip aydınlatan bü­yük aktör, büyük usta Vasfi Rı­za Zobu, sualime en neşeli kah­kahalarından biriyle cevap ver­di:

– Haaayırrr… Bir defa daha söyledim ben bunu bir yerde. Kahkaha ile gülmezdi. Sesli se­dalı bile güldüğünü görmedim. Tebessüm ederdi. Ama ne tebes­süm. Ne güzel, ne anlamlı bir te­bessüm olurdu o.

– Peki, bunun tam tersini so­rayım. Atatürk ağlar mıydı? Onun gözyaşını gördünüz mü?

– Haaayırrr… Ağlamazdı. Yani öyle bizim an­ladığımız mânada, hüngür hün­gür ağlamazdı. Ama yalnız bir defasında onun gözyaşını gördüm. Göz pınarlarının hemen ucunda. Mânası büyük bir göz­yaşı. Gözünün yaşardığı an mı? O da bir gün Çankaya’daki köşkünde balkonunda oturuluyordu. Gece saat üç raddelerinde balkona çıktık. Yanında oturuyor­dum. O balkonu bilir misiniz? Uzunca bir balkondur o. (Telefon çalıyor. Ona bir bak devam ederiz. Tamam sonra arasın konuşu­ruz.) Evet ne diyordum. Uzun balkonda sandalyeler var, sağlı sollu davetliler oturuyor. Gözüm takıldı benim. Taa, balkonun öbür köşesinde, parmak­lığında, bir şey geçiyor böyle. Parlak bir şey, sağa gidiyor. Bir müddet sonra tekrar o parlak şey. Lamba vurmuş da parlıyor. Dalmış da ona bakıyo­rum. Farkına vardı, neye bakı­yorsun sen öyle dedi. Anlayama­dım dedim, o parlak şeye gözüm takıldı. Baktı, nöbetçi dedi, beni bek­liyor. İşte bu çocuk dedi, Ana­dolu’nun, taa bir ucundan kalk­mış buraya gelmiş, beni muha­faza için. Bak sabah oluyor, uykusuz, beni bekliyor bu Türk çocuğu dedi. Türk çocuğu, Türk askeri riayetkârdır, fedakârdır. Ve bunu söylerken dikkat ettim, gözü yaşardı. öyle yaş akması değil, bir nem, bir ıslaklık. Türk çocuğu­na, Türk askerine, onun feda­kârlığına hayranlık besleyen, onun zaferler kazanacağına iman etmiş, onunla yola çıkmış, onunla zafere ulaşmış bir ku­mandanın, dünyalar kadar kıy­metli bir gözyaşı idi bu.

– Yani askerinden emin ol­ma duygusu.

– Emin. Askere inanmış. Türke inanmış. Büyük­lüğüne inanmış. Atatürk’ün gözyaşı, kalbindeki imandadır.

---

Sadi Yaver Ataman

– Atam’ı sanat duygulandırdı. O sa­nata vurgundu. Sanattan yoksun olan bir millet kolları budan­ mış insana benzer diyen Atatürk’ü bir sanat eseri kadar duygu­landıran şey, kazandığı zaferler ve Türk milletinin istiklâline ya­ni özgürlüğüne kavuşmasıdır. Çünkü Atatürk için savaştan son­ra gelen barış da bir sanat eseri kadar değerlidir. Ve hep barıştan yanadır… Yurtta barış, cihanda barış onun en güzel sözlerinden biridir!

– Atatürk, halk müziğini de çok severmiş, Anadolu’nun, bu toprağın sesi diye çok duygulanırmış değil mi?

– Elbette… Çok sever, ilgiyle dinlerdi. Radyo­nun Türkiye’ye yeni girdiği günlerdeydik. İstanbul Büyük Postanesi’nin üstünde yayınlar yapıyor… Biz de Osman Pehlivanla arada sırada halk türküleri çalıp oku­yoruz. Atatürk bunu dinlemiş olacak veyahut dinleyenlerden işit­miş olacak ki… Dinlemek istemiş. Ben öyle tahmin ediyorum, Ah­met Rasim bey bir şey söylemedi ama, öyle tahmin ediyorum. Ah­met Rasim bey beni Kadıköy Şark Musiki Cemiyeti’nden biliyor,bağlama çaldığımı da biliyor. Osman Pehlivanla bizi bir akşam götürdü. Salona girdiğimiz zaman büyük masanın başında Atatürk oturuyor, üstünde ceket yok, beyaz bir yelek var… Kalktı yerinden, elinde rakı kadehi yanımıza doğru geldi. Osman Pehlivana takıldı, Ru­meli şivesiyle takıldı ona: ‘A be süpürttürüyorsun burayı be aga…’ Bana elini uzattı. O sıcak ve yumuşak eli büyük bir say­gıyla öptüm. Bir koltuğa otur­du. Osman Pehlivanın çaldığı bir Rumeli havasından sonra, Ahmet Rasim beyin işareti ile bir zeybek havası çaldım. Ata­türk, bir kere daha çalmamı is­tedi… Bitirdiğim zaman ayağa kalktı ve yanımıza geldi. Etrafa hitaben dedi ki ‘bu iki arkadaşımıza teşekkür ederim bize Anadolu’dan sesler getirdi­ler. Bu Türkün sazıdır, bu kü­çük sazın bağrında bir milletin kültürü dile gelir.’ Sonra, gözle­ri biraz buğulandı ama, sözleri­ne neşeyle devam etti, ‘bir mille­tin kültür ve sanat hareketleri­ni ve seviyesini, milli gelenekle­rine bağlı kalarak medeni dün­yanın gidişine ayak uydurmaya mecbur olduğumuzu unutmamalıyız. Bu küçük sazın bağrından kopan nağmeleri, bu istikamette geliştirmeye ehemmiyet ve kıymet vermeye dikkat etmeliyiz.’

Ve Atatürk yalnız halk musikisini değil, Türk musikisini de Batı musikisini de severdi.

– Ağlar mıydı Atatürk?

– Onun ne kadar hisli bir adam olduğunu her­kes bilir. En acı, en karmaşık olaylar karşısında çelik bir yüreğe sahip olan Atatürk, sanata ve sanatkâra çok ehemmiyet verirdi ve ağlatırsa onu ancak, bir sanat olayı ağlatırdı. Size buna ait bir olay anlatayım… Atatürk’ün yakınlarından Rasim Özgen adın­da bir zat, anlatmış… Adanalı Sıtkı bey adında bir zat, bestelediği şarkılarını plak şirketlerine vermek üzere İstanbul’a gelmiş. O sıra da Atatürk’­ün yanlış anlaşılan bir sözü üzerine, Türk musikisi radyolardan kaldırılmış, adeta yasaklanmış. Plak şirketinin sahibi bunu ileri sürerek şarkıları almak istemiyor. O da üzülüyor, Atatürk’e kurşun kalemle adi bir defter kâğıdı üzerine sitem dolu bir mektup yazıyor gönderiyor. Birkaç gün sonra verdiği adrese bir polis gelip onu Dolmabahçe Sarayı’na götürüyor. Cezalandırılma korkusu içinde huzura çı­kıyor. Atatürk, kendisine iltifatlar edip gönlünü alıyor. Sıtkı be­yin hanımı da çok güzel sesli bir hanımmış, bir akşam Sıtkı bey ve ailesi şarkılar okuyorlar. Şarkılar arasında Yemen türküleri var… Yemen türküleri söylenirken Atatürk ağlamış. Ve sonra şöyle anlatıyor Atatürk yakınlarına, Yemen türküleri beni hüngür hüngür ağlattı. İsmet Paşa’ya dinlettim o da ağladı diyor. Türkünün sözleri şöyle:

Mızıka çalındı düğün mü sandın

Al yeşil bayrağı gelin mi sandın?

Yemen’e gideni gelir mi sandın?

Tez gel ağam tez gel, dayanamiram

Uyku gaflet çökmüş inanamiram

Ağam ölmüş, inanamiram…

İşte bu türkü, Yemen illerinde kalan erimizin, askerimizin türk­üsü her dinlediğinde ağlatırmış Atatürk’ü… Savaşı iyi bilen Ata, savaşı sevmezdi… Türkün zekâsını her yerde anlatırdı. Övünürdü.. Buna bir örnek vereyim. Bir çoban çocuğunun türküsünü dinledikten sonra pek keyifleniyor… Ve tekrar söylesin diye, Bis..bis diyor. Çoban anlamayınca bis bis demek tekrar et demek diye izah ediyor. Çoban tekrar okuyor. Atatürk çıkarıp bir elli lira veriyor eline… Çoban para­yı alıp bakıyor, yüzü gülüyor, bu sefer de o, Atatürk’e sesleniyor… Bis bis.. diye. Atatürk dönüp et­rafına şöyle söylüyor…

‘O Musolini denen adam, Türkler için ileri geri konuşacağına, bu kü­çük çobanın hazır cevaplığını duysa, Türklerin ne olduğunu anlar, şaşar kalırdı’ diyor…

---

Füreya Koral

Seramik sanatının büyük ustası. Ata­türk’lü günlerin genç kızı. Onun en yakın arkadaşlarından Kılıç Ali ile evlendikten sonra Ata­türklü gecelerin güzel ve olgun ev sahibesi:

– Atatürk İzmir’i geri aldı­ğında babam orada mevkii müs­tahkem kumandanı olduğu için onu sık sık gördüm. Evlenirken, babam onun nikâh davetiyeleri­ni göndermiştir. Bizim eve gel­miştir, Atatürk Lâtife Hanım­’la. Nikâhtan sonra. Çünkü Lâtife Hanım’la annem genç kızlıklarında tanışırlarmış.

Ben Kılıç Ali ile evlendikten sonra Ankara da oturdum, yerleştim. Bu vesile ile daima yakınında bulundum. Fakat, bunların hiçbirinde ben ağladığını görmedim. Fakat Kılıç Ali’den işittiğim bir durum var ki. Çok yakın ar­kadaşlarından biri de Nuri Conker’di. Salih Bozok’la birlikte Ata­türk’ün de uzaktan akrabası oluyordu. Bozok’la Conker akra­baydı zaten. Nuri Conker’i bilhassa severdi. Benim enfiyem der­di. Yani kendisini rahatlatan insan. Conker, dürüst, tok sözlü, tok sesli, düşündüğünü hemen söy­leyen bir insandı. Galiba 1935’lerde, Nuri Conker öldü. Atatürk Ankara’da değil bir seyahatte idi. Döndüğünde hemen duyurmak istememişler, sofrada söylemişler kendisine. Tabii, son derece sar­sılmış, büyük şok geçirmiş. Gözlerinden boşanan yaşları, hemen mendili ile kapatmış, sof­radan kalkmış. Salih Bozok hemen bozulan, ağlayan biri idi, o, başlamış hüngür hüngür ağlamaya. Onu görünce bu defa kızar gibi olmuş, ona çıkışmış, “Sen onun için ağlamıyorsun, kendine ağlıyorsun. Ölümden korktuğun için ağlıyorsun” demiş. Atatürk, her yönüyle büyük adam. Büyük olmak kolay değil, örnek insan olmak kolay değil… O, kalbiyle ağlayan ve gülen insan..!