Atatürk Ebedi Türk, Halit Fahri Ozansoy, Uyanış

Atatürk Ebedi Türk, Halit Fahri Ozansoy, Uyanış, 10 Kasım 1938

Yandık.

Ömrümüzce yanacağız:

Atatürk öldü.

Dünkü nesil, bugünkü nesil, O’nu yakından gören, sesini duyan, sözlerini işiten ve yanında vatan için, istiklâl için çarpışan, sonra inkılâbın bin bir feyzine O’nun emriyle, irşadiyle, O’nun gönüllere saldığı büyük ateş ve imanla atılan nesil bu acıyı, benliğinin en derinlerinde uğultularla taşıyacak.

Ve yarınki nesiller, bu devrilen cihanın büyüklüğünü, O’nun, tarih sayfalarından taşan hârikalarında ve Türküm diye göklere gururla yükselen alınlarında hissedecekler, ebediyen yaşaracak gözler kadar ebediyen iftiharla kabaracak göğüsler, asırlara, bu şerefle, bu matemi beraber götürecekler.

Ata öldü. Fakat eseri yaşıyacak.

Ata öldü.. Fakat aziz mirası, Türk Milletine, Türk Gençliğine emanet ettiği Cumhuriyet yaşıyacak..

Dünyanın sonuna kadar, her Türk kalbi O’nun adını sevgi ile, şükranla anacak. Her Türk çocuğu Ata’nın eşsiz dehâsının destanlarıyla beslenerek büyüyecek. Her Türk anası, Atatürk yurduna lâyık evlât yetiştirmek için sadece «Ben Onun kızıyım, Ondanım» diyecek.

Tarihinde, böyle Atası olan millet ölür mü?

Böyle millet, yarın da bugün gibi, doğruluk, güzellik ve iyilik meşalesini elden ele asırlarca nakletmez mi?

Böyle millet, yarın da insanlık ve yüksek medeniyet yolundan yürümez mi’? Elbette yürüyecek…

Atatürk, dün altın başına bakarken gözlerimizin doymadığı, doyamadığı güzellik ve büyüklüktü. O’nun portresi gözbebeklerimize nakşolundu. Yarın çocuklarımız bu portreyi, bu hayali, onun resimlerinden evvel, daha beşikte iken masum yüzlerine eğilen analarının gözleri içinde görecekler.

O’nun ebediyete intikal eden asil ve kahraman ruhu önünde gözyaşlarıyla eğilirken yalnız bunu düşünerek nefes alıyor ve teselli buluyoruz.

Ah, Atamız.

Atamız!